POCZĄTKI
Hufce Budowlane ŚWIT
Wśród różnych organizacji angażowanych do odbudowy kraju po II wojnie światowej powstały młodzieżowe Hufce Budowlane „Świt”. Utworzone zostały w 1946 roku w Kielcach z inicjatywy ówczesnego wojewody kieleckiego majora Eugeniusza Wiślicz-Iwańczyka, który został Komendantem Głównym Hufców.
Hufce miały skupiać młodzież w wieku od 16 do 20 lat, na zasadach zaciągu ochotniczego (przynajmniej w teorii). Młodzież zgromadzona w Hufcach uzupełniała wykształcenie, przechodziła przeszkolenie w zakresie przysposobienia wojskowego, wychowania fizycznego oraz zdobywała kwalifikacje rzemieślnicze, ucząc się zawodów budowlanych (murarstwa, betoniarstwa, ciesielstwa, stolarstwa, hydrauliki, instalatorstwa elektrycznego).
W krótkim czasie powstały Hufce w kolejnych województwach. Z inicjatywy wojewody Stanisława Zrałka w 1947 roku powstały także w Gdańsku. Pierwszym komendantem został major Jałowiecki.
Gdańskie Hufce otrzymały cztery drewniane baraki przy ul. Rokossowskiego 18 (obecnie – Aleja Zwycięstwa). Dwa z nich przeznaczono na internaty, w jednym mieściła się szkoła, a w kolejnym warsztaty. Przy Hufcach funkcjonowała dwuletnia Szkoła Rzemiosł, której dyrektorem był Mikołaj Suszko. Kursy i szkolenia odbywały się w Zakładzie Doskonalenia Rzemiosła przy ul. Miszewskiego 12.
Państwowy Ośrodek Szkolenia Zawodowego
Wiosną 1949 roku w miejsce Hufców Budowlanych powstały Państwowe Ośrodki Szkolenia Zawodowego (POSZ) subwencjonowane przez Ministerstwo Odbudowy, a później Ministerstwo Budownictwa. Gdańskie Ośrodki nosiły numery VII (z siedzibą przy ul. Rokossowskiego 18), którego dyrektorem był Antoni Rożek oraz XVI (przy ul. Miszewskiego 12), któremu przewodził dyrektor Stefan Głuchowski.
W roku 1950 obydwa Ośrodki połączono w jeden – oznaczony numerem VII. Szkoła i administracja połączonego Ośrodka mieściła się przy ul. Miszewskiego, zaś warsztaty przy ul. Rokossowskiego. Dyrektorem został Jarosław Dąbrowski.
Przy Ośrodkach funkcjonowały kursy czeladnicze i kursy majstrów, a także dwuletnia Szkoła Rzemiosł Budowlanych, Szkoła Pomocników Techników oraz Półtoraroczna, a później Dwuletnia Szkoła Techników Budowlanych dla Pracujących. Na bazie tych szkół powstały później szkoła zawodowa i technikum naszej Budowlanki. Młodzież, w dużej mierze pochodząca spoza Gdańska i mieszkająca w internacie, przez trzy dni w tygodniu odbywała szkolenie praktyczne, a przez kolejne trzy dni – zajęcia teoretyczne. Kształciła się w specjalnościach: malarz, murarz, ślusarz, stolarz, elektroinstalator, cieśla, monter c.o. i wodnokanalizacyjny, blacharz oraz hydraulik. Inspektorem technicznym odpowiedzialnym za naukę praktyczną był mgr inż. Witold Pietrzykowski.
Technikum Budowlane Ministerstwa Budownictwa Przemysłowego
W tym czasie trwała reforma szkolnictwa, która miała zadanie ujednolicić różne typy szkół w kraju. W roku 1951 Szkoła Techników przemianowana została na Technikum Budowlane, a nauka w szkole została wydłużona do czterech lat. Technikum, a także Szkoła Rzemiosł Budowlanych i Technikum dla Pracujących otrzymały nową lokalizację – przy ulicy Grunwaldzkiej 238. Natychmiast ruszyła budowa nowej siedziby. Najpierw zbudowane zostały, nienależące już obecnie do naszej szkoły, dwa budynki internatu oraz budynek gospodarczy mieszczący kuchnię i stołówkę. Początkowo jeden budynek przeznaczono na internat dla chłopców, a w drugim mieściła się szkoła i znajdujący się na najwyższym piętrze, internat dla dziewcząt.
Szkoły zawodowe i techniczne nadal były przyporządkowane odpowiednim ministerstwom. Nasza szkoła otrzymała nazwę Technikum Budowlane Ministerstwa Budownictwa Przemysłowego, gdyż temu resortowi została przyporządkowana.
Wydziały młodzieżowe kształciły w specjalnościach:
- technik budowlany,
- technik budownictwa wodnego
- technik instalacji sanitarnych.
W technikum dla pracujących, w którym naukę przedłużono do pięciu lat, można było zdobyć zawód
- technika budowlanego,
- technika elektrycznego
- oraz technika urządzeń sanitarnych.
W 1952 roku dyrektorem Technikum został Mikołaj Doroszenko. Po nim stanowisko dyrektora szkoły objął inż. Zdzisław Józefowicz.
Główny gmach szkoły oddano do użytku w 1954 roku. Od tej pory nieprzerwanie do dnia dzisiejszego zajęcia lekcyjne prowadzone są w tym właśnie budynku. Nowy budynek umożliwił wprowadzenie systemu gabinetowego. Pomoce naukowe do poszczególnych gabinetów szkoła otrzymała od zakładów opiekuńczych, ale też zostały wykonane w ramach zajęć przez uczniów, a także nauczycieli.
Przyłączenie szkół w 1956 roku
W 1956 roku nastąpiła kolejna reorganizacja resortów budowlanych. Ministerstwo Budownictwa Przemysłowego oraz Ministerstwo Budownictwa Miast i Osiedli zostało połączone w jedno Ministerstwo Budownictwa, w następnym roku – po przyłączeniu kolejnego resortu – w Ministerstwo Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych. W ten sposób technika podlegające do tej pory odrębnym ministerstwom znalazły się pod opieką jednego resortu. Postanowiono więc je połączyć. I tak w struktury szkoły we Wrzeszczu włączono Technikum Budowlane z Gdańska, a także sopockie Technikum Budownictwa Wiejskiego, które już od 1 listopada 1955 roku podlegało Ministerstwu Budownictwa Przemysłowego.
